Tweede paardenlijkwagen in Vucht

Enkele jaren geleden besliste het college van burgemeester en schepenen van de gemeente om de drie paardenlijkwagens die in Maasmechelen stonden te verkommeren, uit de vergetelheid te halen en ze een tweede leven te geven en permanent ten toon te stellen als materieel erfgoed. Twee lijkwagens, die van Vucht en van Leut, waren nog in vrij goede staat; de wagen van Mechelen vereist een grondiger restauratie. Het schepencollege besliste, gespreid over meerdere jaren, geld vrij te maken om de lijkwagens te laten herstellen in hun vroegere glorie. Als eerste werd de lijkwagen van Vucht in 2018 onder handen genomen door vader en zoon Jonckers uit Bree met een schitterend resultaat. Sedert april 2019 staat de wagen te pronken in de kerk van Vucht, waar hij een definitieve bestemming heeft gekregen. Begin dit jaar was de vroegere lijkwagen van Leut aan de beurt voor een grondige opknapbeurt. De wagen die in 1953 door de gemeente Leut werd aangekocht, stond jarenlang in een garage bij het kerkhof in Meeswijk. In januari van dit jaar werd de lijkwagen opgehaald. De vraag aan André Jonckers en zijn zoon Brecht was om hem klaar te maken tegen Erfgoeddag 26 april om hem dan tentoon te kunnen stellen in de kerk van Vucht. De afspraak was reeds eerder gemaakt om ook deze tweede lijkwagen een vaste standplaats te geven in de kerk van Vucht. De wagen was netjes op tijd gerestaureerd maar toen gooide de coronacrisis flink roet in het eten. De tentoonstelling kon niet doorgaan, de kerk ging dicht en er bleef niets anders te doen dan de wagen voorlopig in Bree te laten staan. Zaterdag 20 juni kwam de lijkwagen van Leut dan toch naar Vucht, waar hij tijdelijk in de garage bij het kerkhof wordt gezet. Vermits er momenteel in de kerk omwille van corona de nodige afstand moet zijn tussen de kerkgangers, kunnen er geen stoelen worden weg genomen om plaats te bieden aan de lijkwagen. Zodra de coronamaatregelen worden versoepeld en het leven weer een beetje normaal wordt zal de lijkwagen, in overleg tussen het schepencollege, de kerkfabriek en Vochte, een permanente plaats krijgen in de kerk van Vucht.

De Spaanse griep epidemie in 1918.

Dit overzicht is een aangepaste versie van een artikel dat verschenen is in 2014 in de gezamenlijke uitgave van de heemkundige kringen van Maasmechelen naar aanleiding van de herdenking van het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog.

De griep is een jaarlijks terugkerende ziekte waarbij de meeste mensen die ze krijgen zich enkele dagen ellendig voelen. Een preventief spuitje helpt om de griep te voorkomen. Gevaarlijk is de ziekte meestal niet, behalve voor bepaalde risico groepen.

De Spaanse griep was een beruchte grieppandemie uit de jaren 1918-1919. Deze wereldwijde  epidemie eiste naar schatting 20 tot 100 miljoen levens, een aantal dat het totale dodental van de  Eerste Wereldoorlog ruimschoots overtrof.

Vucht

In Vucht viel het volgens de cijfers nogal mee.  Het enige, maar dan ook tragische geval dat bekend is, is dat van de twee vrienden Hypoliet Stessen en Laurens Dedroog. Hypoliet in de wandeling Jef genoemd was de enige zoon van Eugenieke Westhovens. Hij verloor zijn vader toen hij 7 jaar oud was. Hij kon vrij goed leren. Onder impuls van meester Claessens en ook meester Penders ging hij op eigen studie voor onderwijzer studeren. In 1917 haalde hij voor de Centrale Jury in Brussel het diploma van onderwijzer. Kort nadien kreeg hij “een plaats” in Neerharen. Hij logeerde bij de hoofdonderwijzer en kwam ieder zaterdagnamiddag naar Vucht en vertrok weer op zondagnamiddag.

Laurens Dedroog was de zoon van Mina Dedroog Hij was de broer van Frans en Lies van Lens Dedroog. Van beroep was hij kleermaker. In het huis waar later zijn broer en zus Jean en Mariette Dedroog woonden, zat hij ganse dagen in kleermakerszit op de “sniederstafel” (kleermakerstafel) bezig met broeken, jassen en “kammezeulkes” (borstrok, gilet) te maken voor de Vuchtenaren. Omdat Jef ernaast woonde waren ze beiden zeer hechte vrienden geworden. Zoals blijkt uit de bidprentjes, lieten ze zich niet onbetuigd op religieus gebied. Ze waren lid van de Genootschappen van de Rozenkrans, de Wekelijkse Kruisweg en het Apostolaat van het Gebed. Zeer brave jongens dus.

En dan sloeg het noodlot toe. De oorlog liep op zijn einde. In het begin van november 1918 werden beiden haast tegelijkertijd ziek: de Spaanse Griep. Was het Jef die ze had meegebracht uit Neerharen of was er een andere oorzaak: niemand weet het! De vreselijke ziekte verzwakte beiden erg op korte tijd. Er was geen kruid tegen gewassen. Op 10 november om 9 uur stierf Hypoliet of Jef Stessen. De slechte tijding werd onmiddellijk overgebracht naar zijn goede vriend Laurens. Ook hij was aan zijn einde. Met een grote gelatenheid zei hij letterlijk de volgende woorden: “Och es het zoe es dan, moot iech auch maar goon”. Om 11 uur – precies één dag voor het einde van de oorlog – sloot ook Laurens voor eeuwig de ogen.

In de tabel hieronder vindt u een overzicht van de jaarlijkse overlijdens van de deelgemeenten van Maasmechelen en enkele andere gemeenten in de omgeving.

Lees hier het volledige artikel:De Spaanse griep

Vochte 100

1     Woord vooraf
2     100e nummer van het tijdschrift Vochte
10   Afscheid van Jan Quix
15   Een oud-Vuchtenaar over ons dorp en Vochte
23  Hoe zou het zijn met…? Jeanne van de Reinkmeister
28  Vuchts meisje trouwde met Engelse soldaat
30  Mooi gebaar van wielertoeristen “De Kollega’s”
31  KVLV – Vucht
34  100 jaar geleden: Schoolsoep 1918
42  Parochiefeest en afscheid van pastoor Jan Braeken
47  Gouden Huwelijksjubileum
55  Diamanten huwelijksjubileum
56  Allerheiligen
58  11 November-herdenking beide Wereldoorlogen
59  Vuchtenaren of aanverwanten overleden in 2019
62  Ereleden en Steunende Leden
64  Inhoud Vochte 100

U heeft, beste lezer, het 100ste nummer van ons tijdschrift “Vochte” vast. Dit is voor alle medewerkers van onze heemkundige vereniging een bijzonder moment. Wij organiseren ieder jaar een aantal activiteiten maar toch blijft drie maal per jaar een tijdschrift uitgeven één van onze hoofddoelstellingen. Ik hoef u niet te zeggen dat daar telkens weer heel wat werk in steekt: voorbereidende vergaderingen, opzoekwerk, in archieven duiken, mensen contacteren die ons materiaal of informatie kunnen bezorgen, teksten schrijven en het tijdschrift klaar maken voor verzending. Heel wat nummers worden persoonlijk in de brievenbus gestoken. We zijn telkens weer blij als we een nieuw nummer in handen krijgen; het is ons weer gelukt. En blijkbaar beleeft u er als lezer ook genoegen aan; dat mogen we afleiden uit de reacties die we krijgen en het feit dat velen onder u al heel lang abonnee zijn. Zolang we op u kunnen rekenen, blijven wij doorgaan.
Dit 100ste nummer biedt ons ook de gelegenheid om hulde te brengen aan de stichters van Vochte, maar toch vooral aan onze erevoorzitter Pierre (voor de Vuchtenaren) of Piet Broekhoven die altijd een drijvende kracht is geweest achter Vochte. Maar ook Pierre Cardinaels, secretaris-penningmeester, heeft steeds een onvervangbare rol gespeeld, en doet dat nu nog steeds, bij de totstandkoming van het tijdschrift. Op administratief, financieel en praktisch vlak is zijn bijdrage van onschatbare waarde. Volgend jaar bestaat de heemkundige kring 60 jaar en dat zullen we niet ongemerkt voorbij laten gaan. Het tijdschrift was er echter niet vanaf het begin; pas in 1970 verscheen het eerste nummer, enkele bladzijden op een eenvoudige manier gemaakt want men had niet zoveel middelen. Toch is gedurende al die jaren, door het tijdschrift, de geschiedenis van Vucht verteld en ook voor het nageslacht bewaard. In dit nummer maakt Tony Schalenborgh in vogelvlucht een overzicht hoe ons tijdschrift doorheen al die jaren geëvolueerd is. Er is natuurlijk veel veranderd maar ooit zijn er, zoveel jaren geleden, enkele mensen geweest die het initiatief hebben genomen en hebben volgehouden. Dank aan hen, maar vooral ook dank